Jan Mangold urodził się dnia 17 czerwca 1885 r. w Zaszkowie w zaborze austriackim w rodzinie Katarzyny z Gohlingów i Franciszka Mangoldów. Wykształcenie zdobywał w szkołach Galicji – Lwowie i Stanisławowie. Po maturze w roku 1907 eksternistycznie ukończył męskie Seminarium Nauczycielskie w Stanisławowie i podjął studia na Wydziale Prawa i Umiejętności Politycznych Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie.
Jednocześnie podjął pracę w zawodzie nauczycielskim zdając egzamin kwalifikacyjny na nauczyciela szkół ludowych (jako szczególnie uzdolniony do nauczania j. niemieckiego. W kolejnych latach uzupełniał kwalifikacje zawodowe o kurs geografii i przyrody w Nowym Targu (1910), a już w odrodzonej RP pierwszy kurs rysunku dla nauczycieli szkół dokształcających. W 1923 r. ukończył Wyższe Kursy Nauczycielskie w Krakowie.
Od roku 1907 podjął pracę w zawodzie nauczycielskim, najpierw w sześcioklasowej szkole w Haliczu a następnie przez 13 lat w dwuklasowej szkole w miejscowości Puźniki, pełniąc w niej w latach 1918-1921 funkcję kierownika.
W latach 1909-1910 odbył służbę wojskową w piątym pułku artylerii wałowej w Dalmacji. Jako porucznik armii Austro – Węgier uczestniczył w I wojnie światowej. Jesienią 1918 r. włączył się ochotniczo do walk prowadzonych z Ukraińcami. W Wojsku Polskim już jako kapitan służył w latach 1919 – 1921, uczestnicząc m.in. w wojnie polsko – bolszewickiej.
W odrodzonej Rzeczypospolitej podjął pracę w Szkole Podstawowej w Nowym Targu (1922-1924) a następnie jako kierownik sześcioklasowej szkoły w Rybniku. Kolejne lata przeżył na Śląsku, pracując jako inspektor szkolny w Wodzisławiu (do 1929), radca Wydziału Oświaty Publicznej Urzędu Wojewódzkiego Śląskiego i wizytator szkół powszechnych w województwie śląskim (do 1938).
Jan Mangold był założycielem i pierwszym prezesem Związku Nauczycielstwa Polskiego w Katowicach, organizatorem strajku nauczycieli w 1937 r.
W marcu 1938 r. wraz z rodziną przeniósł się na Lubelszczyznę i otrzymał stanowisko inspektora szkolnego w Tomaszowie Lubelskim. Od 1 IV 1939 został inspektorem szkolnym w Lubartowie. W tym okresie angażował się też w działalność społeczną – był członkiem Powiatowego Zarządu Przysposobienia Wojskowego i Wychowania Fizycznego oraz Związku Strzeleckiego.
Okres okupacji spędził w Lubartowie. Od 23 XII 1939 pracował jako inspektor do spraw szkolnictwa polskiego. Odegrał znaczną rolę w organizowaniu oświaty okupacyjnej. Inspektor J. Mangold, znający język i metody działania Niemców, doskonale radził sobie z niemieckim prawem i urzędnikami. Przy jego pomocy zorganizowano dwie szkoły powszechne, żeńską szkołę nr 1 i męską szkołę nr 2. Swoim taktem i znajomością niemieckiego wielokrotnie osłaniał nauczycieli przed eksterminacyjną polityką wroga. Władze okupacyjne zażądały w swoim czasie akt personalnych nauczycieli powiatu, inspektor mając praktyczny zmysł samoobrony spowodował kolegialne przeanalizowanie dokumentów wszystkich nauczycieli i usunięcie dowodów niebezpiecznych. Gestapo nie znalazło podstaw do aresztowań i w ten sposób wielu ludzi uniknęło śmierci”. Kiedy od 1 września 1941 roku część powiatu z miastem Lubartów została przyłączona do powiatu lubelskiego i wszystkie sprawy szkolne załatwiano w Lublinie, Mangold objął kierownictwo szkoły nr 1 (żeńskiej).
W latach okupacji zasiadał w zarządzie Polskiego Czerwonego Krzyża, Polskim Komitecie Pomocy Społecznej, miejskiej Delegaturze Rady Głównej Opiekuńczej, PSS Społem. Jednocześnie zaangażował się w działalność konspiracyjną. Był organizatorem tajnego nauczania, wchodził w skład Powiatowej Komisji Oświaty i Kultury oraz komisji egzaminacyjnej.
Po zakończeniu wojny objął ponownie funkcję inspektora powiatowego w Lubartowie, a jednocześnie wszedł w skład komisji weryfikacyjnej, mającej dokonywać legalizacji zaświadczeń o tajnym nauczaniu oraz komisji weryfikującej dla nauczycieli, mającej na celu ustalenie stanu służbowego kadry w okresie wojny i okupacji. Wiązało się to z decyzją o uznaniu i wliczeniu tego okresu do stażu pracy.
Po kilku latach kiedy w 1947 roku PPR przyjęła rezolucję o ideologicznej ofensywie wśród nauczycieli, w efekcie czego zaczęto usuwać z administracji i placówek oświatowych ludzi którzy nie pasowali do „nowej szkoły”, jedną z osób dotkniętych represjami stał się Jan Mangold. Dnia 30 VI 1947 r. został przeniesiony w stan spoczynku. Braki kadrowe spowodowały jednak , że okazał się potrzebny i jeszcze kilka lat przepracował jako nauczyciel Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącego oraz Publicznej Średniej Szkoły Zawodowej w Lubartowie. Jego uczniowie po latach określali go mianem „dobrego pedagoga, człowieka prawego charakteru, nieuznającego kompromisu w sprawach etyki i sumienia, doświadczonego bojownika o polskość.” Darzył uczniów wielką sympatią. Potrafił stawać po ich stronie a w sprawach natury politycznej walczył o nich z funkcjonariuszami UB.
Wielu mieszkańców Lubartowa podkreślało że był człowiekiem dużej wiedzy i wysokiej kultury. Ubierał się z dyskretną elegancją, nosił siwy, wypielęgnowany, kawaleryjski wąs i w ogóle sprawiał wrażenie człowieka światowego.
Do ostatnich swoich dni kontynuował działalność społeczną. Był współzałożycielem Koła Miłośników Historii w Lubartowie (11.09.1955 r.) Został wybrany jego pierwszym prezesem , zapoczątkowując tym samym działalność regionalną (i wydawniczą), kontynuowaną po dzień dzisiejszy.
Jan Mangold był dwukrotnie żonaty – z Seweryną z Ostrowskich ( dzieci: Anna Wanda, Maria Jadwiga i Kazimierz Tadeusz) oraz w 1942 r. z – Leokadią Knap ( syn Bożydar Mikołaj aktualnie mieszkający w Poznaniu).
Za swoją działalność w służbie państwowej i na polu społecznym Jan Mangold odznaczony został Medalem X – lecia Niepodległości oraz Brązowym, Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi.
Jan Mangold zmarł w dniu 18 marca 1958 r. w Lubartowie i został pochowany w rodzinnym grobie na miejscowym cmentarzu parafialnym.
