Urodził się 4 czerwca 1862 r. w Pułtusku w rodzinie Franciszka i Józefy z domu Berens. Po ukończeniu szkoły elementarnej uczęszczał do ośmioklasowego gimnazjum, w którym uzyskał świadectwo dojrzałości a następnie studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego, otrzymując w dniu 8 grudnia 1887 r. dyplom lekarza. Dnia 4 stycznia 1888 r. zawarł związek małżeński z Heleną Tabiszewską. W tymże roku małżeństwo zamieszkało w osadzie Żółkiewka w guberni lubelskiej, gdzie Roman pracował przez 10 lat jako lekarz.
Z dniem 1 marca 1898 r. został powołany na stanowisko lekarza powiatu lubartowskiego. Od tego momentu rodzina związała się z Lubartowem. Zbudowali tu obszerny drewniany dom przy ul. późniejszej Legionów9. Roman dał się poznać jako pełen poświęcenia lekarz, uczciwie wykonujący swoje obowiązki a jednocześnie bezinteresowny społecznik. Kiedy w 1905 r. zaistniała możliwość zakładania na ziemiach zaboru rosyjskiego polskiego szkolnictwa został współorganizatorem takiej szkoły w Lubartowie. Z jego też inicjatywy powstały w mieście Towarzystwo Oszczędnościowo – Pożyczkowe, Ochotnicza Straż Pożarna oraz Towarzystwo Opieki nad Dziećmi, które zorganizowało ochronkę. R. Morozewicz był inicjatorem szerzenia oświaty i kultury, w czym aktywnie pomagała mu żona Helena. Ona też troszczyła się o zdrowie biednych ludzi angażując do pomocy swego męża lekarza.
Na przestrzeni swojego życia Roman Morozewicz uczestniczył w różnych formach współpracy i wymiany doświadczeń zawodowych. Od 1901 r. był aktywnym członkiem Lubelskiego Towarzystwa Lekarskiego a od 1902 r. należał do oddziału lubelskiego Warszawskiego Towarzystwa Higienicznego, na spotkaniach których wygłaszał interesujące referaty. Uczestniczył w XV Zjeździe Chirurgów Polskich w Krakowie (10-11 lipca 1908 r. ) oraz w zjeździe Towarzystwa Higienicznego w Częstochowie (1909 r.).
Państwo Roman i Helena Morozewiczowie mieli pięcioro dzieci a ich szczęśliwe pożycie przerwała przedwczesna śmierć męża i ojca. Roman Morozewicz zmarł w Lubartowie w niedzielę dn. 10 kwietnia 1910 r. w wieku 48 lat jako ofiara swego zawodu gdyż od chorych zaraził się tyfusem plamistym.
Pracując 12 lat jako sumienny lekarz powiatowy i ofiarny społecznik zaskarbił sobie szacunek, uznanie i wdzięczność ludzką, o czym może świadczyć tłumny udział społeczeństwa bez różnicy stanu i wyznania w Jego pogrzebie. Pochowany został w dniu 13 kwietnia 1910 r. na cmentarzu w Lubartowie.
